… the story of a family on the move
Een nieuw jaar vangt aan. Ik hoop dat ik jullie kan blijven boeien met “intussen… BLOG”. De eerste post dateert nu al van 20 oktober 2007. We gaan dus het tiende jaar in van deze blog.
Vaak merk ik een zekere schroom bij de lezers om te reageren. Dit is nergens voor nodig. Jouw reacties maken het juist boeiender om door te zetten. Ik kijk er in elk geval naar uit.
Het ga jullie goed in 2016.
Laten we in het komende jaar vooral veel mededogen hebben met de zwakkeren, de verplaatsten en de vluchtelingen. Vergeet de lijstjes vol goede bedoelingen die niet verder reiken dan onszelf. Doorprik de angst en leef ten volle. 2016 kan zoveel mooier worden dan wat het kneuzenbestel ons aanpraat, maar laten we niet vergeten : het begint bij ons. Laten we mekaar vinden in wat een veelbelovend jaar kan worden. Santé!
Peter
Ha, vandaag voor het eerst rondgelopen op een zondagmorgen op de Kouter. Terwijl mijn eega op zoek was naar chrysantenzaad, heb ik gemerkt dat ook mijn favoriete boekhandel annex terrasje haar deuren openhoudt op Gods rustdag. En in de andere hoek van het plein kan je een dozijn oesters met een glaasje cava wegspoelen. De bloemenmarkt op zondag is wat mij betreft voor herhaling vatbaar.
Eindelijk nog eens een presidentskandidaat in de VS naar mijn hart! Is dit een voorbode van wat ons te wachten staat? Ik wil ook nog wel eens stemmen op een politieker die geen blad voor de mond neemt, die toch genuanceerd blijft maar zegt waar het op staat, die zich niet laat afleiden door bijzaken en die niet in eerste instantie een levenslange carrière in de politiek nastreeft. Veel meer dan Obama blaast Bernie Sanders een nieuwe wind aan de linkerzijde van de Amerikaanse politiek. En ook in de Britse politiek krijgt links met Jeremy Corbyn een nieuw elan. Zijn dit voortekenen van een alternatief voor het neoliberalisme dat men ons al jarenlang opsolfert als de enige weg voor vooruitgang. Een weg die alleen de elite bevoordeelt en de rest eeuwig laat dromen van een uitweg uit een ongelijke wereld. Een uitweg die uiteraard niet bestaat.
Er loopt een prachtige tentoonstelling over het werk van Marc Chagall in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel, en dit nog tot 28 juni 2015. Meer dan 200 werken uit private en openbare collecties van over heel de wereld zijn samengebracht in deze tentoonstelling. Wat het overzicht zo bijzonder boeiend maakt, is de invloed van de tijdsgebeurtenissen op zijn werk.
Meer moet dat niet zijn! We zijn het gewoon vergeten. Hoe creëer je gezelligheid? Je nodigt een band uit. Ook wat vrienden en kennissen. En je bent vertrokken. Natuurlijk mag een hapje en een drankje, vooral geestrijke dan, niet ontbreken. Een woordje hier, een zinnetje daar en af en toe eens heel even ingetogen stil zijn bij een gevoelig liedje. Het zijn dergelijke simpele dingen die je leven kleuren en die iets langer in de touwen van de herinneringen blijven hangen. Niet zo vluchtig en vele malen beter dan naar ‘Thuis’ kijken. Een recept tegen depressie. Blij dat we er bij konden zijn.
Oh, de geest van Keizer Karel waart nog steeds door de straten van Gent. Gisterenavond zat ik met Nederlandse/Surinaamse vrienden in Café Den Turc, het oudste café van Gent, tegenover het stadshuis. De waard organiseert er de Keizerlijke Spaarmaatschappij Karel, waarbij de vaste stamgasten kunnen sparen voor activiteiten in groepsverband.
Naast bieren van ‘t vat, whisky en cognac van de bovenste plank kan je er tevens aan de toog tegen betaling “de geschiedenis achter de naam van het estaminet” bestellen.
Ook als je maar één tentoonstelling wil zien dit jaar, dan kan ik je “In My Head” van illustrator Carll Cneut ten stelligste aanbevelen. De tentoonstelling loopt nog tot 10 mei in de Sint-Pietersabdij te Gent.
Meer en meer besef ik hoe gefortuneerd ik ben om in Gent te wonen: een immer progressieve stad, met aandacht voor cultuur en met een geest van openheid naar de medemens… en zonder militairen in het straatbeeld.
Peter