Category: Literatuur

intussen…BLOG verwelkomt haikumeester Amma, die verkiest onder zijn pseudoniem te publiceren. Geniet van zijn haiku’s die zeer sterk door de natuur worden geinspireerd.

De meeuw Jonathan
Zwevend op de zachte wind
Een luchtacrobaat.

 

Schuimende golven
schrijven op het natte zand
boodschap van de herfst

 

Herfst is in het land
bomen kleuren geel en bruin
ze spiegelen zich.

 

In de blauwe lucht
Een vlucht wit-grijze duiven
Wikkelwakkelend.

 

Donkere wolken
Hangen aan het firmament
Staks komt de regen

 

Amma

P.S. Heb jij ook een haiku in je pen zitten, krabbel ze dan neer in de commentaar.

Momenteel ben ik verdiept in “Autobiografie van mijn lichaam” van Lize Spit. En daar is een goede reden voor, want in november komt Lize Spit naar Maleisië om deel te nemen aan het George Town Literary Festival. En dan wil ik alvast niet onbeslagen ten ijs komen. Maar in afwachting daarvan kijk ik goedkeurend terug op de laastse drie boeken die ik achterover gehesen heb.

Eric Chacour – Wat ik van je weet

“Wat ik van je weet” heb ik graag gelezen. Het perspectief van waaruit het verhaal verteld wordt, is eerder ongewoon. Het overgrote deel van het verhaal wordt verteld in de jij-vorm, en dat maakt het toch wel heel bijzonder. En ook blijf je lange tijd in het ongewisse over wie het verhaal nu eigenlijk vertelt.

De protagonist is zondermeer de jonge Egyptische arts Tarek die de dokterspraktijk van zijn vader overneemt. Hij is voorbestemd om kritiekloos  in de voetstappen van zijn vader te treden, d.w.z. dokter zijn en een gezin stichten om alzo de goedkeuring van de familie en  de goegemeente te krijgen. Maar dan ontmoet de arts Ali: een mooie jongen uit een achterstandswijk. Hun liefde brengt Tarek’s leven zo hevig in gevaar dat hij naar Montreal moet vluchten.

Tijdens zijn jarenlange ballingschap blijft hij betrokken bij zijn thuisland en de veranderingen die daar plaatsvinden. Hij heeft zijn gezin in Caïro achtergelaten, en zonder dat hij het weet hebben zijn vertrek en zijn homoseksualiteit diepe sporen achtergelaten in hun levens.

Continue reading “Ulasan buku”

Ik ben sinds kort lid van een boekenclub in Kuala Lumpur. Alleen maar vrouwen, behalve mezelf dan. En het is best wel gezellig, want bij elke samenkomst worden er lekkere hapjes geserveerd uit het land van de gastvrouw om de boekbespreking licht verteerbaar te houden. En ook het basisidee van de club is vrij simpel: één boek per maand, dat niet te dik is, in een telkens andere setting.

Continue reading “Boekenclub Kuala Lumpur”

Je kan moeilijk in Azië wonen en zomaar achteloos voorbijgaan aan het literair talent dat hier voorradig is. Aangezien ik van krimi’s hou, ben ik eens gaan rondneuzen wie hier wat doet op dit terrein, en zodoende ben ik terecht gekomen bij twee interessante auteurs uit Singapore: Shamini Flint en Ovidia Yu.  Evenwel heb ik de lokale leespartij royaal overgoten met een Vlaamse saus!

One time “Shamini Flint”

“A most peculiar Malaysian murder” is het eerste boek in de reeks “Inspector Singh investigates”.  En dat deze moordzaak zich afspeelt in Maleisië was voor mij een extra troef. Het verhaal draait rond een bekend Singaporees model dat in Maleisië tot de doodstraf is veroordeeld voor de moord op haar echtgenoot.

Dit detectiveverhaal is interessant omdat het een inkijk geeft in de Maleisische samenleving. Je leest er wat de consequenties zijn van een gemengd huwelijk tussen een Singaporese vrouw van Chinese afkomst en een moslim uit Maleisië. Zo heb je in Maleisië, waar de Islam de officiële godsdienst is, als niet-islamitische vrouw sowieso weinig rechten als het op een scheiding aankomt. 

Eveneens wordt de ontbossingsproblematiek in Borneo belicht en krijgt het zelfs een bijzondere plaats in de afwikkeling van het verhaal.

Continue reading “1,2,3 : crime it is!”

Dit jaar was Jeroen Olyslaegers te gast op de Belgische residentie voor een literaire avond met de Nederlandstalige gemeenschap. Wat een plezier om hem op de residentie te hebben. Een kenmerk omschrijft deze auteur misschien nog het best: “waarachtig”.

Zijn recente boeken – “Wil” en “Wildevrouw” – had ik al lang achterover gehesen, zelfs nog vooraleer van zijn komst naar Kuala Lumpur sprake was. Maar ter voorbereiding had ik wel naar de volledige podcast over “De Wereld van Wildevrouw” op de site van de VRT geluisterd. Voor wie van geschiedenis houdt, en dan al zeker van onze Vlaamse gouden eeuw, is dit een echte aanrader. Daarvan heb ik genoten.

Continue reading “Jeroen Olyslaegers”

Het gebeurt niet vaak dat ik 3 boeken achtereenvolgens lees en ze allemaal ook nog eens bijzonder goed vind en er met plezier aan terugdenk.  Meestal zit er toch wel een mindere tussen, maar niet in dit geval. Lezen dus maar!

David Van Reybrouck – Revolusi

“Revolusi” vertelt een stukje contemporaine geschiedenis van Indonesië aan de hand van getuigenissen. Bijzonder boeiend aan dit boek is hoe het ook verhaalt hoe allianties kunnen wisselen. Zo werden de Japanners bij het begin van de tweede oorlog in zekere zin verwelkomt door de lokale bevolking, maar dienden ze bij de bevrijding op bepaalde momenten samen te werken met de Britten om de Nederlanders te beschermen tegen de lokale bevolking. Gekker kon het niet worden.

Verder kon Nederland het niet aanvaarden dat Soekarno de onafhankelijkheid had uitgeroepen in 1945. De terreur die daarop volgde werd weggezet als politionele acties. De Nederlanders spraken bewust niet van een oorlog, want een oorlog wordt gevoerd tegen een andere staat en dat zou dus een impliciete erkenning inhouden van Indonesië als onafhankelijke staat, maar wel van politionele acties, die de suggestie moeten opwekken dat het om een legitieme actie ging binnen het Nederlands grondgebied.  

Op basis van Revolusi heb ik nu ook zijn vorig boek over Congo op mijn leeslijst gezet. Een echte aanrader dus!

Continue reading “3x raak”

We hebben er nog eens drie boeken doorgejast, en eentje is de winner van de “Booker Prize 2022”, maar kon mij toch niet helemaal bekoren. Heb je zelf recent aanraders of afraders achter de kiezen, laat het in een reactie op deze blog weten, zodat we ze in een van de volgende berichten zorgvuldig kunnen fileren.

Jeroen Brouwers – Cliënt E. Busken

Laatst dacht ik terug aan “Het boek alfa” van Ivo Michiels, waarin de auteur de ongebreidelde gedachtestroom van een twijfelende schildwacht weergeeft. Precies omdat die schrijftechniek, “a stream of consciousness”, me niet echt beviel, heb ik nooit “Ulysses” of godbetert “Finnegans wake” van James Joyce ter hand genomen.

Groot was dan ook mijn verrassing toen ik het laatste boek van Jeroen Brouwers opensloeg, en bemerkte dat de auteur zich precies van de door mij verfoeide schrijftechniek bedient. Maar het geniale in het boek van Brouwers is dat het de gedachtegang van een dementerende persoon betreft. Van zo iemand verwacht je geen gestructureerd betoog of sterk uitgekiende gedachten. Bovendien verliest de hoofdpersoon ook nog eens bepaalde woorden, die hij niet meer kan terughalen, en waarvoor hij dan gelijkklinkende namen bedenkt. Dat maakt het al bij al toch nog een vermakelijk boek.

Continue reading “Nazomerse lectuur”