Momenteel ben ik verdiept in “Autobiografie van mijn lichaam” van Lize Spit. En daar is een goede reden voor, want in november komt Lize Spit naar Maleisië om deel te nemen aan het George Town Literary Festival. En dan wil ik alvast niet onbeslagen ten ijs komen. Maar in afwachting daarvan kijk ik goedkeurend terug op de laastse drie boeken die ik achterover gehesen heb.
Eric Chacour – Wat ik van je weet
“Wat ik van je weet” heb ik graag gelezen. Het perspectief van waaruit het verhaal verteld wordt, is eerder ongewoon. Het overgrote deel van het verhaal wordt verteld in de jij-vorm, en dat maakt het toch wel heel bijzonder. En ook blijf je lange tijd in het ongewisse over wie het verhaal nu eigenlijk vertelt.
De protagonist is zondermeer de jonge Egyptische arts Tarek die de dokterspraktijk van zijn vader overneemt. Hij is voorbestemd om kritiekloos in de voetstappen van zijn vader te treden, d.w.z. dokter zijn en een gezin stichten om alzo de goedkeuring van de familie en de goegemeente te krijgen. Maar dan ontmoet de arts Ali: een mooie jongen uit een achterstandswijk. Hun liefde brengt Tarek’s leven zo hevig in gevaar dat hij naar Montreal moet vluchten.
Tijdens zijn jarenlange ballingschap blijft hij betrokken bij zijn thuisland en de veranderingen die daar plaatsvinden. Hij heeft zijn gezin in Caïro achtergelaten, en zonder dat hij het weet hebben zijn vertrek en zijn homoseksualiteit diepe sporen achtergelaten in hun levens.
Sandro Veronesi – Zwarte September
“Zwarte september” vertelt het verhaal van de twaalfjarige Gigio Bellandi in de zomer van 1972, aan de noordwestkust van Toscane. Het is de zomer waarin Gigio voor het eerst de liefde ontdekt en al zijn activiteiten gericht zijn op het samenzijn met Astel Raimondi, het meisje met vlechtjes ‘zwart als zwarte onyx’.
Maar dan gebeurt er iets vreselijks wat de familie van Gigio verscheurt en hij onverwacht samen met zijn moeder en zusje in Ierland belandt en daar opgroeit. Het boek is een reflectie van de oudere Gigio die er evenwel wonderwel in slaagt zicht te verplaatsen in handelingen en gedachten van de tiener van 1972. Prima boek!
Trevor Noah – Born a Crime
“Born a crime” kan je op verscheidene manieren lezen. Je kan het lezen als een ode aan de moeder van Trevor Noah die hem gemaakt heeft tot wat hij is of als het verhaal van een kleurling die ondanks de omgeving waarin hij opgroeit, geworden is tot wat hij is. En waarschijnlijk is nog het meest van al een mengeling van beide.
Ik heb in elk geval genoten van dit boek en meermaals hartelijk gelachen met de discussies tussen moeder en zoon en dan vooral met die die handelen over het geloof. Onwaarschijnlijk is ook de scene waarop de kleuter Trevor in een park achter zijn blanke vader aanloopt, maar die opschrikt en wegrent van zijn zoon omdat een relatie met een zwarte vrouw verboden was.
Peter
Je commentaar zet aan om ook de boeken te lezen. Thanks !
Ik ben het boek ‘Achter de donkere wolken ‘ van Aleksander Skorobogatov aan het lezen.
Eén beklijvend verhaal van een vader … mij raakt vooral hoe pijnlijk mentale pijn kan zijn.
Peter, ik volg je nu al een tijd, en ik heb een ongelofelijke bewondering voor het aantal boeken dat je leest.. ik lees enkel de gazet. Maar je fragment moet als volgt lezen : “Wat ik van je weet” heb ik graag gelezen. Het perspectief van waaruit het verhaal verteld wordt, is eerder ongewoon. Het overgrote deel van het verhaal wordt verteld in de jij-vorm, en dat maakt het toch wel heel bijzonder. En ook blijf je lange tijd in het ongewisse over wie het verhaal nu eigenlijk vertelt. Dit is idd bijzonder.
@ Geert. Thanks. Intussen gecorrigeerd.
Prima Peter, maar tis @Bart, niet Geert..
We kijken ernaar uit om gedachten uit te wisselen over de boeken van Lize Spit. Ik las net ‘Ik ben er niet’ en terwijl Wouter ‘Autobiografie van mijn lichaam’ las. Ondertussen hebben we gewisseld.