… the story of a family on the move
Vroeger werden we omringd door menig kruidenierszaak. VéGé’s, Centra’s, Kom-eet’s, Bijouterie’s en kleine Spar’s waren er op elke hoek van de straat en de winkeliers hadden er nog echte namen: Bernice, Cécile, Martin, … Mensen van vlees en bloed die niet kwaad werden als je voelde of het fruit al rijp was.
Mijn vader is nog net geen honderd en maakt vooralsnog geen aanstalten om uit het raam te klimmen en te verdwijnen.
We kuieren wat door een wijk in Oostakker en houden even halt bij een man, die een décapotable van een onbekend merk aan het opknappen is. “Borgward,” zegt de man, “zo bestaan er nog twee in België en deze zal weer rijden in de zomer van 2014”.
Beste “intussen… BLOG”-lezers,
Vooreerst een super gezondheid toegewenst in 2014, alsook straffe familie- en vriendenrelaties en genoeg bestaansmiddelen om al die relaties te onderhouden.
Dit jaar zit in onze nieuwjaarsgroet verpakt in een hallucinogene video.
Aanwijzingen:
Men moest het mij geen tweemaal vragen! Natuurlijk was ik bereid mijn lunch op te offeren voor een gegidste rondleiding door het Magritte museum in Brussel.
Sinds klein heb ik een doosje met allemaal postkaarten waarop de werken van mijn uitverkoren artiesten staan. Welnu, dat doosje is voor driekwart gevuld met kunstwerkjes van René Magritte. Ik voelde me dan ook uitgelaten de schilderijen nu eens op ware grootte te kunnen koesteren.
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Ken je deze nog : “Joske Vermeulen, Trammezandlei 122, Schoten”? Als je je hart nog eens wil ophalen aan dergelijke fragmenten uit onze recente televisiegeschiedenis; kan je terecht bij “Lang leve de TV”: een overzichtstentoonstelling van 60 jaar openbare omroep in de Sint-Pietersabdij in Gent.
Er zijn twee programma’s die ik wel echt niet heb gezien (of niet hebben willen zien) van de tijd toen de televisie nog volksverheffend moest zijn. Die programma’s waren “Kunstzaken” en “Coda”. Kunstzaken, met Regine Clauwaert, was de ideale plaspauze voor het halfelf journaal en Coda het signaal dat de tv nu echt wel uit kon, tenzij je al rijmelend naar bed wou!
Ik ben geïntrigeerd door volgende passage uit een brief van Félicien Rops aan zijn vriend Nadar:r:
“You have to realise that I am not a remarkable person at all, but incomprehensible even to myself. While in the cradle I was showered with gifts from many beautiful people who acted as fairies having been invited by my mother to bestow a multitude of different talents upon her son. But the forgotten fairy, the terrible twisted and bandy legged one that is always left out appeared as well. Leaning over my cot, she said I cannot take away the gifts you have just received from these ladies, but I can give you one of my own. Your whole life long, you will never do that which you like best!”
Niets zo verheffend als de gedachte aan onuitgepakte dozen. Wij hebben nu drie soorten dozen :
Elke jaargang komt met een eigen logo omdat we totnogtoe nog nooit dezelfde inpakfirma hadden.
Opdat de dozen niet ons leven zouden bepalen, heb ik een uniek systeem bedacht:
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen