… the story of a family on the move
UB40 was in Kampala op zaterdag 23 januari 2008. Er waren wel meerdere redenen te bedenken om dit concert niet te missen. Zo houdt de zanger Ali Campbell er na bijna 30 jaar mee op, en zou het concert in Kampala ongetwijfeld een van de laatse worden. Maar de belangrijkste reden was wel dat we dit samen met vrienden (overgekomen uit Vietnam) zouden meemaken voor wie dit tevens het allereerste popconcert zou zijn. De sfeer, de ambiance en het gratis bier deden de rest.
Peter
“Ik mis een stukje SU”. Zo staat het letterlijk in één van de “comments” op deze BLOG. Onmiskenbaar de woorden van een Surinamer. En weet je wat, ook ik mis een stukje SU. Het probleem is echter dat mijn verblijf dateert van de tijd van het luchtpost briefpapier, het faxapparaat en de klassieke filmrolletjes. Het moge duidelijk zijn dat ik dus over weinig digitaal materiaal beschik uit die periode.
Bovendien waren toentertijd de computers nog uitgerust met harde schijven van beperkte opslagcapaciteit (30 MB!), waardoor veel data werd uitgewist, gewoon om plaats te maken voor nieuwe informatie. Zo ging dat er toen aan toe.
Hier sta ik dan in “Kibale Forest” met mijn Olympus E500 reflex camera in de aanslag. Een tijdje terug hadden we beslist onze kleine digitale camera aan te vullen met een reflex camera. De zoomlenzen van het nieuwe toestel zouden ons toelaten de Afrikaanse dierenpracht beter en scherper vast te leggen. Althans, dat was de redenering.
Mijn goede vriend, Frank, en thans wonend in de Dominicaanse Republiek, heeft me op een idee gebracht. Op de eerste “post” van zijn “blog” heeft hij het over de afwezigheid van verkeersregels op dit Caraibisch eiland.
In tegenstelling tot de Dominicaanse Republiek zijn er in Oeganda wel degelijk verkeersregels, maar het vergt enige tijd om ze te doorgronden. Na 2 1/2 jaar rijden in Kampala ken ik toch al de drie voornaamste:
De website van Kenya Airways (KQ) had me nochtans gewaarschuwd: “U kan wel betalen voor een ticket maar dient dit af te halen bij uw plaatselijk kantoor. De e-ticketing functionaliteit zal later op de website worden geïntroduceerd”. In de veronderstelling dat dit toch nog altijd de snelste manier van boeken zou zijn, aanvaardde ik het elektronisch voorstel en betaalde ik met mijn kredietkaart. Ik zou later wel even snel binnenwippen bij KQ in Kampala om mijn tickets op te halen.
Van zodra PC-Banking mijn betaling bevestigde, begaf ik mij naar KQ op Kimathi Avenue. De loketbediende was vriendelijk maar stuurde mij prompt huiswaarts omdat ik mijn kredietkaart niet bij had. Hoezo kredietkaart? Mijn rekening is reeds gedebiteerd! “We need your credit card for accounting purposes”, antwoordde ze prompt en kordaat.
In Zimbabwe heette mijn garagist Mr. Brown. Mr. Brown was een Rhodie, en dus helemaal blank. Hij was een oudere man, die altijd iets slungelachtigs over hem had behouden. Zijn garage was in Greendale, op een steenworp van de meer prestigieuze woonwijk Chisipite waar wij woonden. Soms ben ik gewoon nieuwsgierig naar hoe het met Mr. Brown gaat, want ondanks zijn naam, zal het leven in Harare na bijna 30 jaar Mugabe waarschijnlijk geen pretje meer zijn.
Vandaag werd ik verrast door mijn vrouw. Zij bracht van de internationale school, waar ze werkt, een huwelijkslijst mee die haar was toegestopt door de tuinier/aanstaande bruidegom van de instelling.
De lijst was netjes opgesteld, waarschijnlijk met behulp van een rekenblad. Op elke budgetlijn staan netjes het gewenste item, de kwantiteit, de prijs en het bedrag vermeld. Enkele budgetlijnen samen vormen een onderdeel. Er staan vijf onderdelen op de lijst en per onderdeel wordt een subtotaal vermeld. Uiteraard volgt onderaan het algemeen totaal. Dit bedraagt 4.425.000 Oegandese Shilling (ongeveer 2.000 Euro). Dit is geen klein bedrag voor een tuinier die 50 Euro per maand verdient.