… the story of a family on the move
De editie 2019 van de World Press Photo is neergestreken in Dar Es Salaam. Het is weer een prachtige editie geworden, ook al word je van veel foto’s niet echt vrolijk. De winnaar dit jaar is een foto van John Moore. Daar staat ze dan, een moeder en haar ontredderde peuter, te arm om schoenveters te kunnen kopen, en niet rijk genoeg om niet als een crimineel behandeld te worden. Een foto als een spiegel van tot wat onze moderne maatschappijen verworden zijn.
Ik heb nu eens drie oer-Hollandse schrijvers na elkaar gelezen en het is me niet slecht bevallen. Integendeel! Ik bespreek ze in orde van verschijning. De laatst gepubliceerde staat onderin.
“Joe Speedboot” van Tommy Wieringa heeft me meer verrast dan aanvankelijk gedacht. Het is een soort “coming of age” verhaal van Fransje, een jongeman die – nadat bij onder het wiel van een maishakselaar terecht kwam – permanent in een rolstoel belandde. Maar het is geen droevig verhaal, want Fransje is intelligent en trekt zich op aan de komst van Joe Speedboot. Dit is een leeftijdsgenoot met veel branie die Fransje mee op sleeptouw neemt in zijn avonturen. Meer nog, Joe Speedboot heeft ook plannen voor Fransje.
Joe Speedboot is een verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van de jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar hun dorp verhuisde meisje Picolien-Jane (PJ).
De boog moet niet altijd strak gespannen staan. In deze onrustige tijden van klimaatverandering en cynisch indivualisme moet je soms kunnen genieten van simpele dingen, zoals van een vader die met zijn dochter een leuk liedje zingt. De clip is onvolledig en veel te kort, maar het is wel hartverwarmend.
Peter
Aan de oevers van Lake Tanganyika troffen we een bende uitgelaten schoolkinderen aan. Zij waren op schooluitstap. Nou ja, op schooluitstap, dat is toch wat anders dan bij ons. Zij werden gewoon met een busje van het hogerop gelegen dorp, geen 5 km verder, naar de oevers van het meer gebracht, om gewoon te ravotten, te voetballen en te zwemmen. Meer moet dat blijkbaar niet zijn voor een dagje dolle pret.
“Hoe krijg je die aan het zingen,” dacht mijn eega. Welnu, dat was vlug gefikst. Tanzaniaanse kinderen hebben een groot hart voor zang en voetbal. Kijk maar even mee:
Peter
What can I say? Please enjoy! Astrid Belliot with Miss Celie’s Blues
Peter
Heb jij ook naar de finale van de “Champions League” gekeken? Je dacht toch niet dat dit een finale was tussen twee Engelse clubs? Tussen Liverpool en Tottenham Hotspur? Oh nee, het was veel meer dan dat.
Voor de Keniaanse ambassadeur was het eerst en vooral een duel tussen twee Kenianen. Tussen Divock Origi, die voor Liverpool uitkomt, en Victor Wanyama, die voor Tottenham Hotspur opdraaft. Zo win je natuurlijk altijd.
Maar ook mijn eega heeft gewonnen, want ze was apetrots dat Georginio Wijnaldum na de overwinning van Liverpool met de Surinaamse vlag op het veld verscheen. Ja, dus ook Suriname heeft gewonnen.
“De grond onder onze voeten” is de tweede roman van Jesús Carrasco. Wat een boek! Hier heb ik me werkelijk doorheen moeten slepen. Een literair meesterwerk staat er op de achterflap. Nou daar ben ik het volstrekt mee oneens.
Hoewel het makkelijk zou moeten lezen, de hoofdstukken zijn bijzonder kort, soms slechts één bladzijde lang, ontwikkelt het eenvoudig verhaal zich bijzonder traag. Stof genoeg voor een novelle, dat wel, maar 250 bladzijden lang de gereconstrueerde geschiedenis van een overheerste en zijn bezetter te moeten volgen, doet pijn aan de ogen en is een uitputtingsslag voor de hersenen.
Lake Tana
Over “lake Tana” schuift al eeuwen
de visser’s knaap, gestaag
getraag, in het spoor van de vader
met een pelikaan als getuige
van een vangst die niet zal vergaan
Over “lake Tana” schuift al eeuwen
de visser, op een papyrusbootje, geknecht
gevecht, hopend op een zoon die zijn spoor
zal verlaten, met de pelikaan’s verzet
dat niet alles zomaar onderuit kan gaan
8 maart was vrouwendag. Tijd om een ode te brengen aan een vrouwelijke rockgroep die muziekgeschiedenis had kunnen schrijven. “Fanny” was een rockband uit de eerste helft van de jaren zeventig die gevormd werd rond June (14 april 1948) en Jean Millington (25 mei 1949). Beiden zijn geboren in Manila als de dochters van een Amerikaanse marineofficier en een Filipijnse socialite.
“Fanny” is de eerste vrouwelijke rockband die een platencontract heeft gekregen bij een bekend label. Als ik naar onderstaande video kijk en luister, kan ik alleen maar zeggen “wow”. Deze muziek is zoals de naam van de band laat vermoeden: stoer en krachtig. Het is een eenvoudige opname: kijk naar de monotone blauwe achtergrond, die je totaal vergeet omdat je weggezogen wordt in het spel van de dames.
Hé, ze is er weer, het kleine Indische meisje met de veel te grote basgitaar. Mijn partner had me al eens een videofragment getoond van haar fenomenale beheersing van de bas. Maar onderstaande video is nog interessanter, omdat het toont hoe muziek verschillen overbrugt, de muzikanten waar plezier beleven aan wat ze aan het doen zijn, en hoe dit ons als kijker en luisteraar ook genoegen brengt.
Peter