… the story of a family on the move
De Thean Hou Temple ligt op een heuvel van waarop je een mooi uitzicht hebt over Kuala Lumpur. Op de parking word ik reeds geconfronteerd met een bijzonder ritueel. Een Chinese dame koopt een vogelkooi vol met kleine vogeltjes. Op aanwijzen van de verkoper opent ze de muit waarna de vogeltjes een voor een de vrije natuur invliegen. Ik speculeer dat het de kracht van vrijheid symboliseert of misschien ook wel het heil dat men kan vinden in het loslaten.
“Tebak kota tempat saya berada?” betekent zoveel als “Raad eens in welke stad ik ben?”. Dat is dan duidelijk. Laat dit een opdracht wezen.
What a rollercoaster it has been! En we zijn hier pas drie weken. Dit land staat niet stil, zo veel is zeker. Ik denk vaak aan de premisse van ‘Grand Hotel Europa’, dat beelderige boek van Ilja Leonard Pfeijffer. Als we in Europa in museumsteden leven, dan is hier het tegendeel waar. Kuala Lumpur is een levend organisme dat bestendig uitbreidt, dat zoekt en woelt, en waar geëxperimenteerd wordt met nieuwe levensvormen. Hier zie je de toekomst in het heden.
Ik was er niet helemaal gerust op. Wat te verwachten van dit overwegend islamitisch land? Op de heenreis las ik meerdere malen op de schermpjes in het vliegtuig de waarschuwing dat men voor het gebed in de stoel moest blijven zitten. Deed men dat dan vroeger niet? Rolden de moslims hun matten uit in het gangpad van het vliegtuig? Ook als het vliegtuig niet oostwaarts vloog?