Category: Literatuur

Ken je dat liedje van Meat Loaf: “Two Out Of Three Ain’t Bad?” Welnu, zo is het me recent ook literatuursgewijs vergaan.

1. Joël Dicker – De waarheid over de zaak Harry Quebert

“De waarheid over de zaak Harry Quebert” heb ik uitgelezen als een trein (toen de treinen nog snel en stipt waren!). Het is een intrigerend verhaal over een jonge schrijver, Marcus Goldman, die verwikkeld geraakt in een moordzaak waarbij zijn leermeester-professor, Harry Quebert, betrokken is.

“De waarheid over de zaak Harry Quebert” heb ik uitgelezen als een trein (toen de treinen nog snel en stipt waren!). Het is een intrigerend verhaal over een jonge schrijver, Marcus Goldman, die verwikkeld geraakt in een moordzaak waarbij zijn leermeester-professor, Harry Quebert, betrokken is.

Het verhaalt start met Marcus Goldman die een “writer’s block” heeft en zich voor hulp wendt tot Harry Quebert. Die is ietwat vereenzaamd en geeft graag advies aan zijn voormalige pupil. Dan wordt bij toeval in de tuin van Harry Quebert het stoffelijk overschot gevonden van een jonge vrouw samen met het originele script van het eerste boek van de professor. Alles wijst in de richting van Harry Quebert. De elektrische stoel dreigt…

Continue reading “Lekker lang lezen”

Ik weet het nu al zeker: het slechtste boek dat ik in 2015 zal gelezen hebben is “De Lachende Monsters” van Denis Johnson.

Ik had me wederom eens laten verleiden door de achterflap. “Met elk boek is Denis Johnson weer een nieuwe schrijver, en al die schrijvers zijn even goed.” Dat schrijft ene Tommy Wieringa. Die staat waarschijnlijk op de loonlijst van de uitgever van het boek (De Bezige Bij).

Maar de man heeft nog fans. Dirk-Jan Arensman schrijft in het Parool : “Een cultschrijver met een duizelingwekkende veelzijdigheid. … Een wervelende literaire spionageroman. Een waar spiegelpaleis aan intriges. … Maar de grootste kracht is ook nu weer Johnsons proza: zijn grimmige oneliners en vervreemdende, filmische beelden; de manier waarop hij de sfeer van Afrika in Graham Greeneachtige details tot leven wekt en je meevoert in zijn moderne Heart of darkness.” Die Nederlanders zijn allemaal knettergek. Ik weet niet waar die recensenten de mosterd halen, maar ik heb lang genoeg in Oeganda verbleven – een deel van de setting in “De Lachende Monsters” – om te weten dat ik geen enkel herkenningspunt heb ervaren. Niet eenmaal! Puur masochisme heeft me tot het einde gedreven, en dat was even teleurstellend als het begin.

Continue reading “Het slechtste boek”

Hieronder staan drie detectives om de aangekondigde stakingen – zonder veel gepieker over onze nationale politiek – te overbruggen. Je kan er immers ook thuis altijd een hete herfst van maken op een aangename manier!

1. “The Coroner’s Lunch” van Colin Cotteril

Na het lezen van het eerste blad (hieronder) wist ik het al: hier ga ik van genieten.

“People’s Democratic Republic of Laos, October 1976

Tran, Tran and Hok broke through the heavy end-of-wet season clouds. The warm night air rushed against their reluctant smiles and yanked their hair vertically. They fell in a neat formation, like sleet. There was no time for elegant floating or fancy aerobics; they just followed the rusty bombshells that were tied to their feet with pink nylon string.

Tran the elder led the charge. He was the heaviest of the three. By the time he reached the surface of Nam Ngum reservoir, he was already ahead by two seconds. If this had been the Olympics, he would have scored a 9.98 or thereabouts. There was barely a splash. Tran the younger and Hok-the-twice dead pierced the water without so much as a pulse-beat between them.

A quarter of a ton of unarmed ordnance dragged all three men quickly to the smooth muddy bottom of the lake and anchored them there. For two weeks, Tran, Tran and Hok swayed gently back and forth in the current and entertained the fish and algae that fed on them like diners at a slow moving noodle stall.”

Geef toe: deze introductie is om zich te verkneukelen in wat komen gaat.

Continue reading “Een hete leesherfst”

“Ik ben niet bang” van Niccolò Ammaniti is een van de betere boeken die ik in 2014 gelezen heb. Het verhaal speelt zich af tijdens de heetste zomer van de 20ste eeuw in een klein dorpje in Zuid-Italië. Er staan amper vijf huizen.

Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er met hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving. Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma’s heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.

“Ik ben niet bang” is een schitterende “Coming of Age”-roman, waarbij de auteur zich op verbluffende wijze verplaatst in de geest van een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid.

Continue reading “Gelezen in het najaar 2014”

Amai, met “The Crimson Petal and the White” van Michel Faber heb ik intussen een haat-liefde-verhouding: niet slecht genoeg om aan de kant te schuiven, maar ook niet goed genoeg om er fors in door te lezen. Het is het verhaal van twee sterk contrasterende vrouwen  in Victoriaans Engeland. Agnes brengt haar dagen door in ledigheid en kijkt vooral uit naar het “seizoen” in de hoofdstad: die tijd van het jaar waarin de bourgeoisie zich vermaakt met theater, toneel en private “high society events”. Sugar daarentegen is een intelligente hoer die de maîtresse wordt van Agnes’ man: een ietwat protserige parfumfabrikant.

Continue reading “Zomerliteratuur”

Het had alles van een veelbelovende start. Mijn schoonzus had het met veel plezier gelezen op reis. Ook in de boekhandel verzekerde een medeklant mij dat haar man er hard had om gelachen. En de verkoper had er kraaienpootjes van plezier aan overgehouden. Een beter begin voor de leesmaaltijd is moeilijk denkbaar en met veel verwachting keek ik uit naar “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween.”

Nou moe, wat een tegenvaller! Op geen enkel moment voelde ik mij aan de haak geslagen. De avonturen van de 100-jarige zijn daarvoor net iets te ongeloofwaardig, waardoor de meer rationele lezer een zekere afstand blijft bewaren tot het boek. Goed voor op de trein, maar wel nadat eerst het Metro-krantje is verorberd.

Continue reading “De 100 jarige man …”

Added: In februari van dit jaar waren we in Hawaii. De bedoeling was dat ik het naar de eilanden vernoemde boek van James Michener zou uitlezen tijdens ons kort verblijf aldaar. Ik had duidelijk het kleine lettertype – gedrukt op wel meer dan duizend pagina’s –  onderschat. Pas begin december heb ik de laatste pagina omgedraaid. Echter, geen bladzijde heb ik me verveeld: door een vakkundige mengeling van geschiedenis en fictie bindt de auteur de lezer  aan zijn verhaal. Ik weet nu alles over de opeenvolging van volkeren die op de kusten van Hawaii zijn beland en waaruit een nieuw ras van “golden men” is ontsproten.

Continue reading “James Michener”

Hieronder mijn persoonlijke keuze uit de non-fictie en fictiereeks van boeken die ik in 2012 heb gelezen. Ik ben echter vooral benieuwd naar jouw favoriete boek dat je vorig jaar las.

Het beste non-fictie boek dat ik in 2012 heb gelezen is zondermeer “The Lemon Tree” van Sandy Tolan.  Dat is ook niet zo moeilijk want het is waarschijnlijk het enige non-fictie boek dat ik vorig jaar heb gelezen!

“The lemon tree” geeft een goede kijk op het Palestijns-Joods conflict. Wat het verhaal zo bijzonder maakt is dat de historische gebeurtenissen worden opgehangen aan het wedervaren van een Joodse vrouw (Dalia) en een Palestijnse man (Bashir) die hetzelfde huis hebben gedeeld. Het enige verschil is dat Dalia het huis bezit, en dat Bashir er naar wil terugkeren, maar in de onmogelijkheid verkeert om dit te doen.

Het is een boek dat je niet onbewogen laat, en vooral door Amerikanen zou moeten worden gelezen, omdat het een meer genuanceerd beeld geeft van de Palestijnse verzuchtingen, en vooral de overheersende enge pro-Israëlische kijk alhier kan temperen.

Continue reading “The best read of 2012”

Hieronder volgt een lijstje van recent verteerde Nederlandsche boeken in volgorde van leesplezier, met het beste boek als laatste.

“De Literaire Kring” van Marjolijn Februari is eigenlijk een boek over een ethisch probleem en zeker niet een literaire thriller zoals de achterflap laat vermoeden. Hoe ver kan men gaan bij het nastreven van winst? En wat zijn de reacties van de samenleving – gepersonifieerd door een klein aantal burgers in een begoed Nederlands dorp – als de gevolgen van onethisch handelen vooral slachtoffers overzee maakt? Een interessant thema maakt evenwel nog geen interessant boek. Toch heb ik het graag ter hand genomen, want geen beter slaapmiddel dan de “Literaire Kring”. Aanbevolen voor insomnia lijders!

“Godenslaap” van Erwin Mortier en “Geheime Kamers” van Jeroen Brouwers hebben alvast één ding gemeen: wie houdt van beeldspraak en lange zinnen volgepropt met een overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden zal in beide boeken ruim aan zijn trekken komen. “Godenslaap” kijkt terug op de gruwel van de Eerste Wereldoorlog aan de hand van een verstoorde moeder/dochter-relatie, waarbij de dochter ook nog eens een grote verliefdheid meemaakt te midden van het puin van het kapotgeschoten Ieper. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de dochter die op negentigjarige leeftijd terugblikt op die tumultueuze periode uit haar leven.

Continue reading “Nederlandsche boeken”