Wat schreef je vroeger over een persoon die je niet kende? Euh … niets. Wat schrijf je heden ten dage over een persoon die je niet kent? Hangt er van af, en wel van het aantal zoekresultaten op Google. Zo wie is dan Guido Staes? Blijkbaar een veelzijdig man: schrijver van kolder en kinderverhalen en luisterspelen voor de radio. Maar hij heeft ook “Klein klein kleutertje” meegeregisseerd, dat kinderprogramma uit de jaren zestig en zeventig met Terry Van Ginderen dat voor altijd in het collectief geheugen van de 40-plussers gegrift zal staan.
Category: Kunsten
Suzanne en Birgit
Suzanne en Birgit, twee toffe meiden uit Den Haag (ja ja, daar wonen er ook wel degelijk) waren voor drie en een halve week in Oeganda. Zij hebben wel meer dan duizend foto’s gemaakt en zich de moeite getroost daar de voor hun vijftig meest betekenisvolle uit te halen.
Geniet van hun unieke collage!
Peter
NMR
intussen… BLOG verwelkomt zijn eerste gastauteur. NMR is een verhaal van Piet De Tollenaere over een fietsongeluk en de kleine ongemakjes die daarbij horen. Teken zijn petitie op het einde van dit verhaal en help daarmee de Vlamingen die op hun hoofd gevallen zijn.
– NMR –
Ach, kent niet iedereen zo iemand waar hij mateloos naar opkijkt? En ja, ik geef het niet graag toe, maar ik weet het wel, de mate van mijn bewondering voor hem is in feite nooit echt gezond geweest. Er zat altijd een vreemd kantje aan. Iets van ‘wat hij ook doet, dat wil ik ook’. Toch dacht ik dat dit voorbij was. We spreken trouwens over een tijd van meer dan 25 jaar geleden. Stel je voor zeg, 25 jaar! Ik was toen niet eens 25. Ik was er 16, daarna 17, later eens 18…
De kracht van een trompet
Nooit gedacht dat ik zo lyrisch kon worden van een lied waarin een trompet centraal staat. “Hamina” van “Third World Love” brengt me naar een Spaanse arena net voor de matador de dodelijke steek aanbrengt, naar een bar in een western vlak voor de held zijn laatste duel aangaat, naar de beminnelijkheid van een vrouw op weg naar extase, naar de druk op de gaspedaal in de laatste rechte lijn naar de aankomst, naar het ijle gevoel in het hoofd net voor de beslissing tot een belangrijke aankoop. En daar hoef je dus niks voor te doen, gewoon even luisteren naar “Hamina”.
Guess who…
Dit weekend werd het eerste “International Jazz Festival” in Kampala georganiseerd. De “top of the bill” op vrijdagavond was “Zensile Makeba Qgwashu Nguvama Yiketheli Nxgowa Bantana Balomzi Xa Ufnu Ubajabulisa Ubaphekeli Mbiza Yotshwala Sithi Xa Saku Qgiba Ukutja Sithathe Izitsha Sizi Khabe Singama Lawu Singama Qgwashu Singama Nqamla Nqgithi” beter gekend – en waarschijnlijk iets eenvoudiger – als “Mama Afrika”. Maar nog meer dan in haar naam waren de zwarte dames rondom mij vooral geïnteresseerd in de vraag of “Mama Afrika” het ooit met Harry Belafonte had gedaan?
Waterloo en haiku’s
Op 18 juni 1815 verloor Napoleon in Waterloo van de geallieerde legers onder het bevel van de hertog van Wellington en het Pruisische leger onder het bevel van Gebhard von Blücher. Na Napoleon’s nederlaag stemden de toenmalige grootmachten (Groot-Brittanië, Oostenrijk, Pruisen en Rusland) in met de oprichting van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, waarvan – vijftien jaar later – België zich zou afscheiden.
Maar wat als Napoleon nu eens niet verloren had? Dan haalden we nu waarschijnlijk stokbrood bij de bakker, dronken we Pastis op zomerse terrasjes, spraken we met zijn allen frans in BHV, en waren onze beleggingen veilig bij een genationaliseerde Generale Maatschappij.
Warm aanbevolen vakantielectuur (2)
Sommige boeken verspreiden zich als een olievlek. “The Kite Runner” (“De vliegeraar” in het Nederlands) van Khaled Hosseini is zo’n boek. Het aantal huiskamers waar deze roman ontbreekt in de boekenkast wordt steeds schaarser. En terecht, want zelden heb ik een boek gelezen dat zo ontroerde, een boek waarbij menig traan zich mengde met het kille water van de badkuip waarin ik alweer veel te lang gelezen had.
“De helaasheid der dingen” van Dimitri Verhulst is dan weer van een heel ander kaliber. Dit boek over een donkemansfamilie uit Reetveerdegem laat je veelvuldig schateren. Nooit meer zal ik naar de “Tour de France” kijken zonder daarbij te denken aan de wel heel speciale invulling van dit gebeuren door nonkel Potrel uit die familie.
Dat is dichten dan!
Er zijn dichters die zich laten lezen, en er zijn dichters die zich laten horen. Pieter Staes doet beide. Vijf hilarische, onverwachte en steeds verrassende gedichten worden voor u gratis door Pieter hieronder gebracht. Nu nog op het internet te bekijken en te beluisteren, straks alleen nog in de boekhandel af te halen.
De minder onthaasten vinden hieronder een kort fragment.
Peter
Mijn vader!
Hoe zeg je iets zinnigs over je vader? Misschien nog het best middels een fragment uit het gedicht “Spiegelbeeld” van Gwy Mandelinck.
Dat gaat zo:
Ik schrik bij elke spiegel van de vraag:
Is dat mijn vader niet?
Elke morgen scheer ik uit
mijn baard zijn kaken bloot.
Maar mijn vader laat zich ook kennen door zijn eigen gedichten. Hieronder staan vijf gedichten van hem waarbij ik nog het meest getroffen wordt door de verscheidenheid aan emoties achter de versregels. Ik ontwaar alvast:
– verontwaardiging en bezorgdheid in “Bedreigd leefmilieu”;
– behoudsgezindheid in “Carmina Bucconica”;
– sociaalvoelendheid in “Moderne steden”;
– devotie in “Ned’rig”;
– en ontroering in “Wintermaand op Driebeek”.
Een mens zonder emoties is niets.
Peter
Afscheid
Zo af en toe komt er een stukje commentaar binnen dat veel te mooi is om verborgen te blijven op het “comments”-gedeelte van een bijdrage op intussen… BLOG. “Afscheid” is een gedicht van Lotty Sierink – weldra vertrekkend uit Oeganda – dat goed de gevoelens verwoordt van een “expatriate” op weg naar een nieuwe bestemming.
Afscheid door Lotty Sierink
ik wil reizen
naar nieuwe verhalen
ik wil vertrekken
naar een nieuw begin
de herinnering is zoet
zal zitten waar we zijn
ik neem geen afscheid
ik ga verder
ik neem alles mee