Ze hadden me gezegd honderd, maar uiteindelijk bleek de aula propvol te zitten voor mijn gastcollege aan de Nationale Universiteit van Maleisië (UKM). En deze universiteit is een publieke universiteit en derhalve zijn de studenten overwegend Maleis en islamitisch. Het thema dat ik had gekozen was “Finding Common Ground” waarbij ik vooral zou inzoomen op wat ons bindt maar ook op wat ons scheidt. Dit laatste is niet evident omdat er in Maleisië een soort taboe bestaat op publieke discussies rond de drie R’en: “Religion, Royalty and Race”. Evenwel heb ik het toch gehad – op een niet-confrontationele wijze – over de scheiding van staat en religie, over gender en LGBTQi+rechten, en over de afschaffing van de doodstraf. En daar hadden de studenten een duidelijk andere mening over.
Maar wat me nog het meest opviel was dat de studenten zich niet inlaten met beuzelarijen. Geen enkele hand omhoog op mijn vraag of ze spelletjes op de PC of op de telefoon spelen. Maar wat ze dan wel doen is me ook niet duidelijk, want van alle Maleisische auteurs die ik opsomde kenden ze er geen enkele van.
Peter
Niet gemakkelijk in zo’n moeilijke gemeenschap, maar de Van Acker ‘s kunnen dit, denk maar aan jou Nonkel zaliger…hij kon ook heel diplomatisch zijn ! Veel succes in Maleisië!
Dit gastcollege had ik met veel interesse bijgewoond mocht ik ter plaatse zijn geweest: geen opname beschikbaar ?
Het is +-40jaar geleden dat ik al liftend door Maleisië ben getrokken . Toen ik 10 jaar terugkwam was de aanzet naar het Islamisme al duidelijk.
Wat ik nu zie is een evolutie die 40jaar geleden ondenkbaar was. Niet alleen de overheersende hijab maar ook de gender scheiding die duidelijk opvalt (achteraan zijn er amper mannelijke studenten te zien) met als uitzondering een studente vooraan zonder hijab.
T lijkt dat de 3 R’s inderdaad met een grote letter dienen vermeld te worden
Impressive, moet inderdaad niet makkelijk zijn om zo’n gevoelige thema’s op een niet veroordelende manier te brengen, moedig en welldone!
Tijdens mijn loopbaan als lesgever op een school met overwegend islamitisch publiek, heb ik dikwijls deze thema’s aangesneden. Het was effectief niet altijd gemakkelijk om dit op een niet confronterende en serene manier te doen. Ook ik merkte in de loop der tijden een evolutie naar minder tolerant en zeer uitgesproken meningen die niet ter discussie konden gesteld worden. Spijtig.